Często Strony chcą współpracować przy większych przedsięwzięciach, zwłaszcza inwestycjach budowlanych, jednak równocześnie nie jest ich celem zawieranie na tę okoliczność osobnej – wspólnej – spółki. Rozwiązaniem na tego typu okoliczność może być umowa konsorcjum.
Umowa konsorcjum należy to do grupy tzw. umów nienazwanych. Z samego swojego charakteru jej treść wyznaczają zasady swobodnego kształtowania umów, zaś granice – przepisy prawne bezwzględnie obowiązujące.
Najprostsze wyjaśnienie – czym właściwie jest konsorcjum, należy rozumieć jako strukturę zrzeszającą podmioty gospodarcze na ustalony czas, w celu realizacji konkretnego przedsięwzięcia gospodarczego. Umowa pomiędzy przedsiębiorcami jest porozumieniem, którzy samodzielnie nie byliby w stanie, bądź z innych powodów nie chcą, zrealizować określonego zlecenia. Najczęściej dopiero w wyniku skumulowania własnych potencjałów i rozdzielenia zadań pomiędzy siebie, udaje im się uzyskać określony rezultat.
Typowym przykładem kiedy zawierane są umowy konsorcjum to sytuacja ogłoszeń przetargów publicznych. W tego typu sytuacjach strony konsorcjum mogą realizować swoje zadania w zakresach wyspecjalizowanych pól działalności, które objęte są zamówieniem. Zgodnie z orzecznictwem, celem wspólnego ubiegania się o udzielenie zamówienia publicznego oraz zawiązania konsorcjum jest połączenie potencjałów technicznych, ekonomicznych i finansowych członków konsorcjum, tak aby spełnić określone przez zamawiającego wymagania (por. Wyrok Krajowej Izby Odwoławczej z dnia 30 lipca 2009 r. sygn. akt KIO/UZP 940/09).
Podstawowymi elementami umowy konsorcjum jest określenie:
W ramach przygotowywania i analizy umów konsorcjum:
Brak wpisów w tej kategorii.